Δημήτρη Κουφοντίνα, Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, ἐκδ. Λιβάνη, 2014[1]

Θὰ μπορούσαμε νὰ χωρίσουμε σὲ δύο κατηγορίες τὶς ἀπόψεις γιὰ τὴν πολιτικὴ βία: μπορεῖ νὰ πιστεύει κανεὶς (μὲ διάφορες παραλλαγές) ὅτι τὸ κράτος θὰ πρέπει νὰ κατέχει τὸ «μονοπώλιο στὴ νόμιμη χρήση τῆς φυσικῆς βίας», ὁπότε θεωρεῖ τὴν τρομοκρατία πρόβλημα ἀστυνομικὸ καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ ὅσα θὰ ἐκθέσω παρακάτω. Αὐτὸ ἰσχύει στὴν περίπτωση ἑνὸς δημοσιογράφου ποὺ ἔγραφε πὼς πρόκειται γιὰ πάλη ἀνάμεσα στὴ δημοκρατία καὶ τοὺς ἐχθρούς της καὶ συνέχιζε χρησιμοποιώντας ἕνα ἀπόφθεγμα τῆς Μάργκαρετ Θάτσερ: «Τὸ ἔγκλημα δὲν εἶναι πολιτική. Εἶναι ἔγκλημα, ἔγκλημα».[2] Ἡ ὑποστήριξή της στὸν Πινοσὲτ δὲν στάθηκε ἐπαρκῆς λόγος γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν συσχετισμὸ ὁ δημοσιογράφος, οὔτε ὅτι ἡ Θάτσερ εἶχε ἀποκαλέσει τρομοκράτη τὸν Νέλσον Μαντέλα. Ἐμεῖς ὡστόσο μποροῦμε μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ νὰ ποῦμε ὅτι ὁ διαχωρισμὸς τῶν στρατοπέδων σὲ δημοκράτες καὶ τρομοκράτες εἶναι μάλλον ἁπλουστευτικός. Τὰ ἀμερικανικὰ παραδείγματα, παλαιὰ καὶ νεώτερα, εἶναι κοινοὶ τόποι τῆς σχετικῆς συζήτησης.[1]

Η συνέχεια στο περ. Νέο Πλανόδιον, τ.2, καλοκαίρι 2014, σ.250-258.

---

[1] Εὐχαριστῶ τὸν Χρῆστο Μπουκάλα καὶ τὸν Ἠλία Παπαγιαννόπουλο ποὺ διάβασαν καὶ συζήτησαν μαζί μου τὸ κείμενο πρὶν τὴ δημοσίευση.

[2] Γ. Πρετεντέρης, Ἡ ἀναμέτρηση. Ζωὴ καὶ θάνατος τῆς 17 Νοέμβρη (Ἑστία 2002) 56.