«Ὁ Θε­ὸς ἀ­πὸ τὴ μία καὶ ἡ Μά­να ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη» Τὸ ἀν­θρω­πο­λο­γι­κὸ πρό­τυ­πο τοῦ Δὸν Ζου­άν Ν. Μαυρίδης

Ὁ Δὸν Ζουὰν καὶ ὁ Φά­ου­στ ἀ­πο­τε­λοῦν τοὺς δύο θε­με­λι­ώ­δεις ἀν­θρω­πο­λο­γι­κοὺς τύ­πους τῶν Νέ­ων Χρό­νων. Ἀμ­φό­τε­ροι συ­νι­στοῦν καὶ τὰ θε­μέ­λια τοῦ νε­ω­τε­ρι­κοῦ μη­δε­νι­σμοῦ. Ὁ Δὸν Ζουὰν ἐκ­προ­σω­πεῖ τὸν πο­λι­τι­σμὸ τῆς γαλ­λι­κῆς αὐ­λῆς. Ἀ­ρι­στο­κρα­τί­α τοῦ ξί­φους ἀλ­λὰ καὶ τῆς δι­ά­νοι­ας, ἀ­πο­μακρύνει ἐ­πι­δει­κτι­κὰ κά­θε τὶ ποὺ ἀ­δυ­να­τεῖ νὰ στα­θεῖ στὸ ὕ­ψος τῆς ὑ­πε­ρο­χι­κῆς του αὐ­θεν­τί­ας.



 Καὶ ἡ ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὅ­τι τί­πο­τε δὲν μπο­ρεῖ νὰ προ­σεγ­γί­σει τὸ ὀ­λύμ­πιο ἀ­νά­στη­μά του, οὔ­τε κὰν ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός (του­λά­χι­στον σὲ ὅ,τι ἀ­φο­ρᾶ τὴν ἐκ­δο­χὴ τοῦ Κων­σταν­τί­νου Που­λῆ). Κον­το­λο­γὶς ὁ Δὸν Ζουὰν γι­γαν­το­μα­χεῖ μὲ τό “Κε­νό”! Ὁ Ρε­νὲ Ζι­ρὰρ θὰ τὸν χα­ρα­κτή­ρι­ζε ὡς ἕ­ναν “ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νο ἀ­φέν­τη” ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ ὁ­πωσ­δή­πο­τε καὶ ὁ­που­δή­πο­τε, ὀ­ψέ­πο­τε τε­θεῖ ζή­τη­μα μο­νο­μα­χί­ας πά­σης φύ­σε­ως καὶ κλί­σε­ως. Πρό­κει­ται ἐν τέ­λει γιὰ μιὰ δου­λι­κὴ συ­νεί­δη­ση, αὐ­τὴ τὴ συ­νεί­δη­ση ποὺ ὁ Ἔ­γε­λος ἐ­πέ­λε­ξε ὡς ἀ­πο­λύ­τως προ­σι­δι­ά­ζου­σα καὶ βα­ρύ­νου­σα γιὰ τὴν τε­λε­ο­λο­γί­α τῶν Νε­ω­τέ­ρων Χρό­νων, ὡς ἀ­πο­κλει­στι­κὴ ἀ­τρα­πὸ στὴν πο­ρεί­α πρὸς τὸν τε­χνητὸ Παράδει­σο τοῦ Ἀ­πο­λύ­του Πνεύ­μα­τος. Δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο ὅ­τι ὁ χρι­στια­νὸς Λε­ὸν Μπλουὰ στὸν δι­κό του “Δὸν Ζουὰν” βά­ζει αὐ­τὸν τὸν δαφ­νο­στε­φὴ ἐ­ρω­τι­δέ­α νὰ γλεί­φει (στὰ γε­ρα­τειά του καὶ μέ­σα στὶς λά­σπες) τὶς μπό­τες μιᾶς ἄ­θλιας πόρ­νης. Καὶ δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο για­τὶ στὰ μά­τια τοῦ χρι­στια­νοῦ Λε­ὸν Μπλουὰ τὸ πρό­τυ­πο τοῦ Δὸν Ζουὰν εἶ­ναι μιὰ ἀ­να­γεν­νη­σια­κή, ἀ­στι­κὴ ἀ­να­βί­ω­ση τῆς ἀρ­χέ­γο­νης πα­γα­νι­στι­κῆς μη­τρι­αρ­χί­ας ποὺ ἀ­πο­θε­ώ­νει τὴν ἐ­πι­θυ­μί­α ἔ­ναν­τι τῆς πα­τρι­αρ­χι­κῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ἀ­πα­γό­ρευ­σης. Στὴ σύγ­χρο­νή μας ἐ­πο­χὴ ὁ Δὸν Ζου­άν, ἀ­φο­πλι­σμέ­νος, κα­θὼς ἀ­πώ­λε­σε τὸ ἴ­διον τῆς ἀ­ρι­στο­κρα­τι­κό­τη­τάς του, τὸ ξί­φος, εἰ­σῆλ­θε στὴν τε­χνο­λο­γι­κὴ δι­ά­νοι­α τοῦ φα­ου­στι­κοῦ τε­χνο­λο­γι­κοῦ πνεύ­μα­τος. Μοι­ρά­ζε­ται εἰ­σέ­τι μα­ζί του, ἐν πνεύ­μα­τι ἀ­σφα­λεί­ας, τὸν μη­δε­νι­σμὸ τῆς με­τα­μον­τέρ­νας κοι­νω­νί­ας ( Ὅ­λα Ἐ­πι­τρέ­πον­ται!­). Ὡ­στό­σο, στὴ σκιὰ αὐ­τοῦ τοῦ πο­λι­τι­σμι­κοῦ συν­τα­κτι­κοῦ, μεσ­σι­α­νι­κοὶ πα­ρα­τη­ρη­τὲς ποὺ δι­έ­φυ­γαν τῆς χι­λι­α­στι­κῆς κα­τα­στρο­φῆς αὐ­τοῦ τοῦ αἰ­ώ­να δι­α­βλέ­πουν τὸν χα­μὸ αὐ­τῶν τῶν Ἡ­ρα­κλέ­ων τοῦ νι­τσε­ϊ­κοῦ μη­δε­νι­σμοῦ. Ὁ Λε­πορέλλος, αὐ­τὸς ὁ ἀ­σή­μαν­τος, ἀ­θῶ­ος ὑ­πη­ρέ­της (ὁ δου­λι­κὸς ὁ­μοι­ό­τυ­πος τῶν ἀ­φεν­τι­κῶν του) πέ­πρω­ται νὰ ἐ­πι­κρα­τή­σει. Ὁ Λε­πορέλλος, αὐ­τὴ ἡ με­τα­χρι­στι­α­νι­κή, με­τα­μον­τέρ­να ἐν­σάρ­κω­ση τοῦ κα­τα­να­λω­τῆ καὶ τῆς ἀ­νώ­νυ­μης μά­ζας, προ­ό­ρι­σται νὰ κα­τα­πι­εῖ καὶ τὴν τε­λευ­ταί­α ἐ­να­πο­μεί­να­σα δι­α­φο­ρὰ ἐν­τὸς αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου.

Από το πρόγραμμα της παράστασης του Δον Ζουάν στο θέατρο Παραμυθίας.