Πινόκιο, Ο δισταγμός της μύτης

Καθώς περπατούσα και κρατούσα στα χέρια μου τα τέσσερα χρυσά φλουριά που μου είχε δώσει ο θεατρώνης, -το γιατί και πώς δεν είναι της ώρας- εμφανίζονται μπροστά μου η Αλεπού και ο Γατος. Μου λένε πως αν τα φυτέψω εκεί που θα μου δείξουν, θα φυτρώσουν εκατοντάδες, χιλιάδες φλουριά, μέσα σε λίγη ώρα. «Μόνο οι ανόητοι ιδρώνουν για να κερδίσουν χρήματα», μου λέει η Αλεπού.
Και εκεί πετάγεται ο Γρύλος (γιατί ο Γρύλος είναι το θέμα εδώ) και λέει:

Ο Γιώργος και η μαμά του

«Πάρ' τα ρε πούστη, πάρ' τα, θα πεθάνεις ρε μουνί, θα πεθάνεις!» Τον είχε ρίξει κάτω και τον χτυπούσε με όλην του την δύναμη στο πρόσωπο.

Χορευτική δημοκρατία. Σχόλια σε ένα ικαριώτικο πανηγύρι

Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε επεξεργασμένη μορφή στο αφιέρωμα του περιοδικού "Θέματα λογοτεχνίας" στον Γ. Κιουρτσάκη, τ.44 (2010) σ.38-41, υπό τον τίτλο "Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που μας κάνει όλους τουρίστες;". Βλ. http://pouliskonstantinos.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

Έργα και σχολές

Το να πει κανείς ότι ένα έργο είναι πρωτοποριακό ή συντηρητικό είναι ένας συνηθισμένος τρόπος με τον οποίον εξασφαλίζονται συμμαχίες. Και οι συμμαχίες είναι απαραίτητες σ' αυτόν τον σκληρό κόσμο, τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο απουσιάζουν τα κριτήρια. Γιατί καλό έργο μπορεί να φτιαχτεί με όλες τις συνταγές του κόσμου. Τι άλλο κάνει λοιπόν τους ανθρώπους να δείχνουν τόσο ενδιαφέρον για τις ετικέτες, εκτός από την επιθυμία εξασφάλισης προστασίας;

Το βιβλίο και η σκηνή, ένας διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της τραγωδίας

Ἡ μελέτη καὶ ἡ παράσταση δείχνουν νὰ ἔχουν διαφορετικὸ προσανατολισμὸ στὸν χρόνο: ὁ  μελετητὴς διεκδικεῖ γιὰ λογαριασμό του τὴν πιὸ πιστὴ ἑρμηνεία τοῦ λόγου τοῦ ποιητῆ· εἶναι ὁ πιὸ ἁρμόδιος γιὰ νὰ καταδείξει πότε μιὰ παράσταση κατανόησε τὸ κείμενο καὶ πότε ὄχι. Ἡ τραγωδία, ἰδίως στὰ Χορικά της, ἀλλὰ ὄχι μόνο, γέμει μυθολογικῶν ἀναφορῶν τὶς ὁποῖες ὁ σημερινὸς ἀναγνώστης ἀγνοεῖ·  τὸ κλειδὶ γι' αὐτὲς τὸ κατέχει ὁ μελετητής.

Το άγραφο αριστούργημα